CONTO PACELATHON

Wulan Juli Yanti wiwit mlebu SMP. Ing wengine sinambi nonton TV, dheweke didangu dening bapak lan ibune.

Ibu         :”Kapriye, Yan, sekolah ing SMP seneng apa ora ?”

Yanti    : ” Wah remen sanget, Bu. Kancanipun kathah, ugi gurunipun. Ngendikanipun Bapak Kepala Sekolah ingkang mucal gurunipun gantos-gantos jumbuh kaliyan piwucalipun, maksudipun kados pundi ta, Bu ?”

Ibu         : “ Karepe ngene, lho. Yen pelajaran Matematika, ya sing mulang guru Matematika, yen basa Jawa, ya sing mulang guru Basa Jawa. Dadi gurune  beda karo ing SD. Ing SD gurune guru kelas. Ing SMP gurune diarani guru mata pelajaran.”

Yanti    : “O, ngaten ta, Bu.?

Ibu         : “Ya…”

Bapak    : “ Kowe mlebu ing kelas apa, Yan ?”

Yanti    : “Wonten kelas 7 A, Pak.”

Ibu         : “ Kelas 7 sing anyar ana pirang kelas , Yan ?”

Yanti    : “ Wonten gangsal kelas, Bu. Kelas 7 A dumugi 7 E.”

Bapak    : “ Mlebu kang kawitan mau wis diwulang apa, Yan ?”

Yanti    : “ Kala wau dereng dipunparingi wucalan, namung upacara, resik-resik kelas, lajeng mlebet kelas, ndhapuk pengurus kelas, kalajengaken pitepangan.”

Bapak    : “ Ya bener kuwi kudu dianakake tetepungan, supaya padha kenal karo kanca-kancane kabeh. Terus carane kepriye, Yan ? Kamangka bocahe akeh, apa ora rame?”

Yanti    : “ Caranipun, dipunwiwiti dening wali kelas nepangaken rumiyin. Panjenenganipun ngendikakaken jeneng saha alamatipun. Kalajengaken sedaya siswa setunggal baka setunggal dipundawuhi nepangaken kanthi nyebataken nama, tanggal lair, alamat, asmanipun tiyang sepuh, saha cita-citanipun, ngantos lare 40 majeng sedaya. Dados boten rame.”

Bapak    : “ O...., ngono ta. Kowe ya wani maju ing ngarep kelas, Yan?”

Yanti    : “ Inggih wantun. Kawitanipun inggih ajrih, radi ndredheg. Nanging sareng kula pikir, kenging menapa kedah ajrih ? sedaya ingkang wonten kelas menika kanca, sanes memedi, ingkang kedah dipunajrihi, inggih boten, Pak ?”

Bapak    : “Ya kono kuwi, Yan. Dadi bocah kudu kendel waton bener. Terus jan-jane cita-citamu kuwi besuk kepingin dadi apa ta, Yan ?”

Yanti      : “ Kula benjang kepingin dados guru, Pak. Kepareng ta, Pak ?”

Bapak     : “ Ya, oleh wae ta. Apa sebabe kowe kok kepingin dadi guru ora liyane kaya dadi pulisi, perawat, utawa dokter ?”

Yanti    : “ Amargi guru menika ingkang mucal, ingkang ndadosaken tiyang-tiyang menika pinter, sehingga wonten ingkang dados pulisi, perawat, utawi dokter, malah presiden. Guru menika ageng sanget jasanipun, inggih ta, ?.”

Ibu         : “ Iya-iya, Yan. Wah yen ngono luhur temenan cita-citamu kuwi.”

Bapak        : “ iya bu bener iku Bu “

Ibu           : “ wes sinau sing pinter lho yan, ben cita-citamu kuwi bisa kewujud, “

Yanti       : “ inggih pak buk, kula bakal temenanan olehe sinau, “

Bapak      : “ yawes, ora usah kowe mikir biaya yan, bapak bakal nyekolahke nganti cita – cita mu kewujud. Anggere kowe sekolah sing pinter, sinau tenanan, kekancan karo kanca – kanca sing apik “

Yanti        : “ inggih pak, maturnuwun kula bakal semangat anggene sekolah “

Ibu         : “ Ya wis dipunggel dhisik critane, sesuk diterusake maneh. Saiki wis wengi padha mapan turu, sesuk ben ora kawanen !”

Yanti      : “ Inggih, Bu. Sugeng dalu Pak, Bu, sugeng sare.

Ibu         : “ iya yan .. enggal turu kana .. ojo lali sholat isyak disik . “

Yanti     : “ inggih bu .. “

(yanti wes menyang mburi )

Bapak   : “ mugi – mugi ya bu Yanti uga bisa dadi anak sing apik, tansah di paringi perlindurang saking gusti allah .. “

Ibu       : “  inggih pak, kula inggih dongoaken yanti kanthi becik . “

                “ nggih pun pak, ayo podo sare “

Bapak  : “  ayo bu .. “